February Newsletter

February – the shortest month of the year. Yet, this February comes with a bonus day – the Leap day also known as the Magical day. The science behind Leap day is to help keep us in sync with the seasons. There are a handful of leap day traditions around the world, such as La Bougie du Sapeur, a newspaper which only gets published every four years in France, street parades in Anthony, Texas, the self-described “leap year capital of the world,” or avoiding marriage in Greece, as it’s considered unlucky to tie the knot in a leap year. Whether you decide to adopt a leap day tradition or want to create one of your own, it is a special day worth celebrating.

So, are you ready to create a brand new Leap day tradition? Head to the Dublin Community Recreation Center on 29th and be part of the first event of the year – COMAngam! Event registration will be open between 5:00 PM and 6:00PM at the Venue.

COMA Youth Wing

Meet the newly elected President and Vice President of COMA Youth Wing!

Hello all, my name is Adit Anup. I am currently a junior at The Olentangy Orange High School. As the 2020 youth wing president, my responsibility is to engage all of the youth wing members in all of the COMA activities. This year, one of our goals for the youth wing is to organize a separate fundraising event with COMA for a good cause. We also would like to find ways to reduce COMA’s environmental footprint. I am excited to make the youth impact larger, and to start the decade strong.

Hi everybody! My name is Shraddha Krishnan and I am a freshman at Dublin coffman high school. I am very excited to be the Vice President of COMA Youth Wing! By working alongside with Adit, we will make sure that the goals of the Youth Wing this year are met with exceptional standards, and we will truly try our best to make it our best year! We have many amazing events planned, and we are glad to take you all on our journey!

Reflections or Ramblings (#5): Home – A nostalgic memory

-Hari Narayanaswamy

Please bear with me as I try to rediscover my old skills with Malayalam poetry. Here is one, penned fresh, reminiscent of the home we have left behind. Hope this poem’s ideas resonate with you, especially if you have a made a recent trip back home.

ഓർമ്മകളിൽ ഒരു നാട്

ഓർമ്മകളിലുറങ്ങിക്കിടക്കുമെൻ നാട്
പൊന്നോളങ്ങളിൽ ചാഞ്ചാടും കുട്ടനാട്
നറുവെയിൽ പുഞ്ചിരി തൂകും വഞ്ചിനാട്
കോടമഞ്ഞിൽ ‌മുഖമൊതുക്കും കുറുമ്പനാട്

കോരിച്ചൊരിയുന്ന വർഷ ഹർഷം
കത്തിയെരിയുന്ന ഗ്രീഷ്മ കോപം
സ്നേഹമോടെ പുണരുന്ന മഞ്ഞുകാലം
ഉള്ളിൽ തുടിയുയർത്തും വസന്തകാലം

ഇളംകാറ്റിലുലഞ്ഞാടും നെൽകതിർകൾ
പരല്മീൻ തെന്നും വയൽനീർചാലുകൾ
കളകളം കുതിച്ചെത്തും കാട്ടുപൂഞ്ചോലകൾ
സാനന്ദമൊഴുകും നറു പീയുഷവാഹികൾ

ഉറഞ്ഞുതുള്ളും തെയ്യവും തിറയും
ദേവിവാക്കോതുന്ന വെളിച്ചപ്പാടും
ഒറ്റക്കമ്പിയിലുയരും നാവോറു പാട്ടും
തുടികൊട്ടിപ്പാട്ടും പാണന്റെ പാട്ടും

എവിടേക്കു പോയ് മറഞ്ഞു നീ നാടേ
കാലം തീർത്തൊരിരുമ്പറയ്ക്കുള്ളിലോ?
ഏതു മന്ത്രത്താൽ നിന്നെ ഞാൻ ആവഹിയ്ക്കും
ഏതു ജാലത്താൽ നിന്നെ വീണ്ടെടുടുക്കും?

A singular solicitor at Target

– Nish Nishant

Smitha and I were shopping at Target this past weekend, and as is the norm these days I was pushing little Rohan around in his stroller while Smitha went through the aisles picking, unpicking and then re-picking various items that seized her interest. I was mostly bored and lost in my thoughts when I was brusquely interrupted by an unwarrantedly loud “Are you from India?” from a formally dressed middle-aged Indian gentleman. I nodded my head in affirmation as curiously enough I did happen to be from India, though for the life of me I cannot figure out what gave that away!

The next few minutes he proceeded to converse with me about how lots of Indians were in the US these days on H1 Visas, how a lot of them went on to get Green Cards, how he recently moved to Atlanta from Arkansas, how he’d be delighted to introduce his wife to me (apparently she was elsewhere in the store at that time) and a few other topics that I don’t remember right now. All I remember thinking was how to get out of this conversation, especially since I had a sneaking suspicion that this guy was trying to sell some Amway like pyramid scheme on me. Fortunately Smitha called for me at that moment and I used this opportunity to say goodbye to him, but before I could do so he handed me his business card and asked me for mine. I did not have one with me and when I said that to him, he quickly produced a piece of paper and a pen out of nowhere – honestly, I didn’t see where he took it out from, he was like a conjurer – conjuring pen and paper out of thin air. With heavy misgivings I wrote my first name and phone number on his magically produced piece of paper and gave it to him and we parted.

Needless to say, Smitha gave me a quick firing-down for giving my number to a stranger, but fortunately enough she was soon distracted by a shelf containing the oddest looking ladies’ purses I have seen in a while. Normally this would have worried me since I definitely didn’t want her carrying around one of those revoltingly unattractive purses, but at that point I was just relieved to get out of her firing line. Just then I noticed a middle aged Indian woman conversing with a young, pretty and trendily dressed Indian girl (looked like she was in her early 20s). Now I don’t want to come across as someone who eavesdrops when 2 strange women are conversing in front of me, but I couldn’t help catch a few odd words here and there. It didn’t take me too long to realize that this woman was basically dishing out the same stuff to this girl that the strange guy had earlier dished out to me, and in a minute or so I saw the hapless girl hand over her phone numbers to this lady (I distinctly remember her explicitly specifying her land, work and cell numbers). I was certain that this middle aged lady was the earlier gentleman’s spouse and at that point it became increasingly evident that they were soliciting phone numbers from Indian looking folks.

My suspicions were confirmed a little later when we left Target with Smitha’s shopping picks for the day. The middle aged couple were walking together towards the parking lot, and most markedly they did not have a single item with them (forget a bag). They had basically spent close to an hour inside Target seeking out potential Indian victims (who they hoped would be new enough to the country) and collecting their information. I fully expect to receive a phone call this week inviting me to a gathering of some sort where this gathering would most definitely be a sales talk for some crappy pyramid scheme. Obviously I would get out of it with a clever excuse but I really do feel sorry for the pretty young girl who did seem naïve enough to fall into this trap. Oh well, I suppose she will eventually learn that strange Indian looking people approaching you in the middle of a store and asking you if you are from India are to be treated with the deepest mistrust and skepticism possible. Oh, and we are going to Target this evening – Smitha wants to return a hand bag that she took half an hour to select, apparently she did not like it when she looked at it this morning and so wants a new one. Sigh!

Article originally written 12 years ago.

പാരിജാത സുഗന്ധമുള്ള ഓർമകൾ

-Aravind Venugopalan

Today is the last day of our home..

ഇന്ന് നമ്മുടെ മുതിയാറ വീടിന്റെ അവസാന ദിവസം.

ഞാൻ ജനിച്ചതും വളർന്നതും ഈ വീട്ടിലാണ്. എന്നെ ഞാനാക്കി മാറ്റിയ ഒരുപാട് ഘടകങ്ങളിൽ സുപ്രധാനമായ ഒന്നാണ് ഈ കൊച്ചു വലിയ വീട്. നമ്മുടെ ചിന്താധാരയെയും സർഗവാസനയെയും നാം വളർന്നു വരുന്ന വീടും ,അന്തരീക്ഷവും പ്രകൃതിയും ഒരുപാട് സ്വാധിനിക്കുന്ന ഘടകങ്ങൾ ആണ്. ആഴത്തിൽ വേരിറങ്ങിയ എണ്ണിയാലും തീരാത്ത ഓർമ്മകൾ ഉറങ്ങുന്ന ചുമരുകൾ ഇന്ന് കഴിയുമ്പോൾ ഇനിയില്ല . കാലപ്പഴക്കം കാരണം ചാഞ്ഞു തുടങ്ങിയ നമ്മുടെ വീട് നീ US ൽ നിന്നു വരുമ്പോൾ മിക്കവാറും ഉണ്ടാകില്ല കേട്ടോ നന്ദു എന്ന് അമ്മയും അച്ഛനും പറഞ്ഞതുകൊണ്ടു തന്നെ ഭൂമിയുടെ മറുവശത്തേക്ക് യാത്ര പോകുന്നതിന്റെ തലേന്ന് ഈ വീട്ടുമുറ്റത്തും തെക്കതിലും കുറച്ചധികം സമയം ചെലവഴിച്ച് ഊർജമുൾക്കൊണ്ടിരുന്നു.

അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടേയും താരാട്ട് , അനുജൻ , എന്റെ ബന്ധുക്കൾ , ഗുരുക്കൻമാർ , എന്റെ ഗ്രാമത്തിലെ നാട്ടുകാർ , ഒരുപാട് വിശിഷ്ട വ്യക്തികൾ തുടങ്ങി എല്ലാം തന്നെ കയ്യിൽ ലഭിച്ചത് ഈ വീടിന് ഉള്ളിലാണ്.

വീടിന് തൊട്ടടുത്ത് തെക്കതും വലിയൊരു പാരിജാത മരവും ഉണ്ടായിരുന്നു. പുസ്തകങ്ങളോട് അടങ്ങാത്ത ഇഷ്ടമുണ്ടായിരുന്ന ഞാൻ ഒട്ടുമിക്കതും വായിച്ചു തീർക്കുന്നത് ആ പാരിജാതക്കൊമ്പിൽ ഇരുന്നിട്ട് ആയിരുന്നു. കൗമാരത്തിൽ വായിച്ചു തീർത്ത ചില പ്രണയ കഥകൾക്ക് ആ പാരിജാത പ്പൂവിന്റെ സുഗന്ധവും , വിവേകാനന്ദ ഗ്രന്ഥങ്ങൾക്ക് തെക്കതിലെ വിളക്കിന്റെ നല്ലെണ്ണയുടെ ഗന്ധവും , രഹസ്യമായി സൂക്ഷിച്ച് വായിച്ചിരുന്ന മാജിക്ക് ബുക്കുകൾക്ക് വീടിന്റെ മച്ചിന്റെ മാറാലയുടെ മണവും ആയിരുന്നു. എന്റെ ഉള്ളിലെ ഒരു മാജിക്കാരൻ രൂപപ്പെട്ടത് ഉറപ്പായും ഈ വീടിന്റെ അന്തരീക്ഷം കാരണം തന്നെയാണ്. യുക്തിവാദികൾക്ക് ചിരിക്കാൻ ഉള്ള വകയാണെങ്കിലും , എന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരു മാജിക്ക്കാരനും ചിത്രകാരനും വേണ്ടുന്ന വികലമായ ഭാവനയും, നിഗൂഢതയോടുള്ള സ്റ്റേഹവും, നിദാന്ത നിശാന്ധതയും എല്ലാം തന്നു പാകമാക്കിയതിൽ ഈ വീടും , വീടിനുള്ളിലെ വായുവും എന്തിന് മച്ചിലെ വലയിൽ തൂങ്ങിയാടുന്ന കുഞ്ഞു ചിലന്തിയും വരെ പങ്കു വഹിക്കുന്നു എന്നുള്ളത് ഒരു സത്യം മാത്രമാണ്.

നമ്മുടെ പ്രദേശത്തെ എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട വിദ്യാലയമായ കൃഷ്ണപുരം KPMHS ൽ നിന്നും പഠിച്ച് ഇറങ്ങുമ്പോൾ SSLC ക്ക് ഏറ്റവും കൂടുതൽ മാർക്ക് വാങ്ങിയതിനുള്ള പുരസ്കാരം കിട്ടിയപ്പോഴും , അതുപോലെ തന്നെ എൻട്രൻസ് പരീക്ഷയ്ക്ക് ലഭിച്ച റാങ്കിൽ മെറിറ്റിൽ അഡ്മിഷൻ ലഭിച്ചപ്പോഴും ഏകനായി വന്നു കുറച്ച് സമയം കണ്ണ് അടച്ച് ആ വീട്ടിലോട്ട് വേരിറക്കിയ പാരിജാത മരത്തിന്റെ ചില്ലയിൽ ചാഞ്ഞ് സമയം ചിലവഴിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു.

പിന്നീട് പുതിയ വീട് വച്ചു. താമസം പുതിയ വീട്ടിലോട്ടായി. എൻജിനീയറിംഗ് വിദ്യാഭ്യാസ കാലം. പക്ഷേ ഒരിക്കലും പഴയതുപോലെ ഞാൻ മിടുക്ക് കാണിച്ചില്ല. പഠനവുമില്ല , പാരിജാതവും ഇല്ല.

ഇന്ന് വളർന്ന് വലുതായ നമ്മുടെ നാട്ടിലെ എല്ലാ കുട്ടികളും 18 വർഷം മുന്നേ ജാതി മത രാഷ്ട്രീയ ഭേദമന്യേ കളിച്ചും, കഴിച്ചും , ആടിയും , പാടിയും പഠിച്ചും ഒത്തു കൂടിയിരുന്നത് ഈ വീട്ടിൽ വച്ചു നടക്കുന്ന ബാലഗോകുലങ്ങളിൽ ആയിരുന്നു.. അവർ എത്ര വലുതായാലും ഏതു നിലയിൽ എവിടെ ആണെങ്കിലും ഈ വീടിനെയും നമ്മുടെ സ്നേഹത്തേയും ഓർക്കും.

ഒന്നു കൂടി ചേർക്കുന്നു : ഞങ്ങൾ മാറിയതിനു ശേഷം ആ വീടിനെ പരിപാവനമായി സൂക്ഷിച്ച ശ്രീകണ്ട സ്വാമികളേയും കുടുംബത്തെയും നന്ദിയോടെ ഓർക്കുന്നു.

ഇപ്പോൾ ഇത് എഴുതുമ്പോൾ അവസാനത്തെ പച്ച മൺ ഇഷ്ടികയും താഴെ വീണിട്ടുണ്ടാകും. പക്ഷേ നാട്ടിൽ വന്ന് ആ സ്ഥലത്ത് ഇനി നിൽക്കുമ്പോൾ കണ്ണുകൾക്ക് കാണാൻ കഴിയാത്ത ചുമരുകൾ അപ്പോഴും അവിടെ ഉണ്ടാകും. അത് വെറും മൺകട്ടയും ഇഷ്ടികയും ചേറും അല്ലായിരുന്നു എന്ന ബോധ്യവും …